Zijn kinderen in Zweden sneller ‘groot’? Over leren loslaten

Let go, dat was één van de dingen die ik in Zweden zou leren. Loslaten is nooit mijn sterkste kant geweest, zeker niet als het gaat over de kinderen. Je zou me gerust een ‘licht overbezorgde’ moeder kunnen noemen. Zo eentje die eerder het gevaar ziet dan het plezier. Niet bewust, hé. Maar hier in Zweden zou ik de kinderen in de bomen laten klimmen en alleen laten fietsen.

 

De bomen in

Het is hier een stuk veiliger, toch? Althans, dat gevoel hebben we. Binnenkort verhuizen we van de stad naar een kleiner dorp. In ons nieuw huurhuis begint het bos waar de tuin eindigt. Het plan om de kinderen wat losser te laten kan alvast niet beter beginnen. Bij deze, Elias & Stina: maak u maar lekker vuil, klim in de bomen, trek er eens alleen op uit, amuseer u! Ik beloof dat ik m’n best doe om dat bange moederhart in te tomen.

“Maak u maar lekker vuil en klim in de bomen!”

 

Zelfstandiger?

Maar het gaat niet enkel om het bos… De kinderen lijken hier in alle opzichten veel zelfstandiger. Na school blijven Elias zijn klasgenoten niet in de opvang. Ze gaan alleen naar huis, met de fiets, te voet of met de bus. Amper 10 zijn ze, hé, of zelfs jonger…. Je ziet ze op straat fietsen of alleen naar huis wandelen. Met de nieuwste smartphone in de hand. Om mama te laten weten dat ze op school vertrekken en nadien hopelijk ook om te zeggen dat ze goed zijn aangekomen.

 

 

Met smartphone en al

Dit soort loslaten had ik niet verwacht. Ze in de bomen laten klimmen en vuurtjes maken leek me voorlopig voldoende qua uitdaging. Toen Elias me om een gsm vroeg, moest ik even slikken. Hij blijkt -op één jongen na- de enige zonder smartphone in zijn klas. Nu snap ik natuurlijk waarom de lieve mevrouw van de school me tijdens het eerste gesprek al op de smartphone regels wees. “Oh, maar ze hebben nog geen gsm, hoor”, zei ik heel stoer. Ze moest eens lachen. Wist ik veel 😉

“Mama, ik ben de enige in de klas zonder smartphone”

 

Let go

Loslaten dus. Mijn kleine jongen wordt groot. Hij wil alleen naar huis komen van school. Hij wil een gsm. Om me op de hoogte te houden. Maar ook om de hele tijd te chatten met zijn Zweeds vriendinnetje. Want ook dat lijkt hier erg vlot te gaan 😉

Het leren loslaten zal dus wat meer voeten in de aarde hebben. En niet enkel letterlijk helaas. Voorlopig komt hij af en toe alleen naar huis. En gaat hij al eens met de fiets naar de winkel. Misschien laat ik hem wel met de bus naar huis komen eens we in ons nieuwe huurhuis zitten? Ik heb gelukkig nog even om erover na te denken. En de juiste smartphone uit te kiezen…