Die verdomde schermen toch! Ik ben er zeker van dat elke ouder ze al meermaals heeft vervloekt. Die nieuwe digitale technologieën, ze hebben hun nut bewezen. Meer zelfs, ik ben fan. Met mate, zoals met alles. Ik daag je uit om dat uit te leggen aan je tiener in huis. De strijd om de schermtijd breekt hier dagelijks los. De vraag is: wat is aanvaardbaar? Kan je niet gewoon lagom gamen? Niet te veel en niet te weinig?
Ik neem aan dat velen onder jullie zich diezelfde vragen stellen. Wat is goed voor mijn kind en vanaf wanneer wordt het een probleem? Die eeuwige tweestrijd maakt me gek! Zoals gezegd, ik zie er zeker de voordelen van in. Ik spendeer ook een groot deel van mijn tijd voor ‘een scherm’. Ja, ik volg de sociale media graag. En natuurlijk is het handig om te skypen met vrienden en familie als je 1000 kilometer van hen verwijderd bent. Je hoeft me dus niet te overtuigen van het nut van digitale vooruitgang.
De leefwereld van een tiener
Maar wat als de schermtijd overheerst? Ik heb het gevoel dat Elias leeft tussen 2 virtuele werelden. Hij is -net zoals de meeste van zijn leeftijdsgenoten- zot van Fortnite, het spel dat de aarde aan het veroveren is. En laat Fortnite nu net datgene zijn wat zijn 2 werelden verbindt. In de namiddag hoor ik hem meestal in het Engels bezig, met hier en daar wat Zweedse termen. Verklaring? Z’n Zweedse vrienden kruipen na school meteen achter hun respectievelijke Xbox of Playstation. Omdat de school in België wat langer duurt zijn de oude kameraden uit België wat later online. Na het avondeten wordt er dus overwegend in het Nederlands gegamed. Begrijp me niet verkeerd. Het is nu eenmaal hun leefwereld en wie ben ik om hem dat te ontnemen. Maar wat is aanvaardbaar voor een 10-jarige kerel? Bestaat er zoiets als lagom gamen?
Fortnite verbindt z’n 2 werelden
Geen scherm vandaag
Onlangs stelde Elias zelf voor om 2 schermvrije dagen in te plannen. Op dagen met een ‘d’, dinsdag en donderdag of een ‘t’ (tisdag och torsdag ) på Svenska, staat de Xbox uit en gaan de smartphone en iPad aan de kant. Ik moet toegeven dat ik het een fantastisch idee vind en ruil maar al te graag de iPhone in voor een gezelschapsspel of een boek. Even rust in het koppeke! De andere dagen is de schermtijd beperkt tot 2 uur: een uurtje voor de Zweedse en een uurtje voor de Belgische vrienden. Dat verloopt helaas niet altijd zonder slag of stoot. Er is namelijk altijd wel iemand online en de verleiding is zo groot! Bovendien moet je sterk genoeg in je schoenen staan om om te gaan met de sociale druk. ‘Waarom moet je nu al stoppen?’, vragen de vrienden dan. Zomaar een potje leaven is ook gewoon not done.
Gedeelde interesses
The struggle is real. Niet enkel tussen ouder en kind, maar vooral ook in het hoofd van het kind zelf. Stel je maar eens voor: je zit opeens in een ander land, in een klas met nieuwe kinderen die een vreemde taal spreken. Dan is de taal van het gamen universeel. Dankzij deze gedeelde interesse verliep het proces van vrienden maken probleemloos. En onderhoudt hij z’n contacten in België. Klinkt heerlijk, toch? Ik kan me voorstellen dat ik geen punten scoor als ik hem vriendelijk vraag om te stoppen. Toen ik jong was bestond online gamen niet en schreven we brieven naar elkaar. Maar hingen we na school soms ook uren aan de telefoon 😉 Mijn mama begreep toen ook niet wat we elkaar ‘s avonds nog te vertellen hadden als we de hele dag samen in de klas hadden gezeten. Zo heeft elke generatie z’n eigen strijd.
De taal van het gamen is universeel
Vloggen etc.
En Stina dan, hoor ik je denken? Wel, zij heeft gelukkig geen interesse in gamen, maar is gek op haar iPad, Youtube (waar komen al die vlogsters ineens vandaan?) en kijkt zo graag tv. Zij voert haar eigen interne strijd: Zweedse tv kijken om de taal te leren of via de moderne technologie haar favoriete Ketnet reeks volgen? “Waarom kan het niet allebei, mama”? *Zucht*
