Ik heb altijd gedroomd van een serre met eigen groentjes. Maar in ons klein stadstuintje in België was dat hoegenaamd geen optie. Het feit dat ik daarenboven geen groene vingers heb en amper een plant in leven kan houden maakte dat die droom mooi opgeborgen bleef. Maar nu we in Zweden zijn, ik wat meer tijd heb én er een oude serre in de tuin van ons huurhuis bleek te staan, begon het toch te kriebelen. En wat doe je dan?
Mitt växthus
Krabben natuurlijk. Met de vingers in de aarde. Of met een schup, zoals gisteren. Het eerste lentezonnetje scheen en achter het glas in de serre was het heerlijk toeven. Er schoot van alles door m’n hoofd. Alsof er duizend-en-één tabbladen open stonden en ik niet wist waar eerst kijken. Postelein, zei dochter Stina. Oh, en kervel, zei ik terwijl ik dacht aan een heerlijk verse kom soep. Komkommer, kan dat ook? Veel ideeën, nog meer vragen en vooral veel goesting. Tijd voor project ‘mitt växthus’, of mijn serre.
Zelf groenten gaan oogsten
In België hadden we een rijhuis in de stad, met een stadstuintje dus. Klein, met hier en daar een plant in een pot en een kruidentuintje. Maar voor het échte werk gingen we naar boer Robby en zijn groenteveld. Als lid van de CSA -of community supported agriculture- mochten we elke week zelf groenten gaan oogsten. Yep, letterlijk met de botten in de aarde en plukken maar. Het concept is prachtig! Zeker voor mensen zoals wij met een gebrek aan ruimte. En oh ja, de groene vingers. Ik moet eerlijk toegeven dat het soms een beetje was als sporten. Als het pijpestelen regende of je vingers bijna vastvroren aan de spruitenstruik, was de verleiding groot om in de warme zetel te blijven zitten. Maar als je ‘het’ dan gedaan had, plukken en wroeten in de grond bedoel ik dan, was de voldoening achteraf eens zo groot. Zeker als de geur van de verse kervelsoep je tegemoet komt 😉
Ervaringsgericht
Ja, ik mis de groentjes van Robby. En toen het zonnetje de afgelopen week zo heerlijk scheen wonnen de lentekriebels. Stina en ik gingen aan de slag: eerst de ramen van de serre poetsen (of toch het ergste vuil verwijderen) en nadien wat in de aarde wroeten. Het is een oud beestje, mitt växthus, met hier en daar een barst in een raam, een deur die wat knelt en een gammel geïmproviseerd pad in het midden. Maar was het geen oude fiets waar je op moest leren rijden? Ik denk dus dat wij vriendjes gaan worden, mitt växthus en ik. En de kinderen. Want je kan wel ervaringsgericht leren op school, this is the real thing! Van zaadje tot plantje tot Griekse salade met je eigen komkommer eten in je eigen serre. Een bistrotafeltje met stoel kan er net staan, denk ik. Wat mooie lampjes en kaarsen -het blijft Zweden natuurlijk- en klaar is kees. Ja, de serres zijn hier even gezellig als de huizen 😉
Ik denk dat wij vriendjes gaan worden, mitt växthus en ik
Nog even geduld
Strakke plannen dus! Maar ik zei het net al: dit is Zweden, dus ik zal nog even geduld moeten oefenen. Mijn hoofd vol ideeën kreeg een koude douche, letterlijk! De eerste voorjaarszon maakte vanmorgen plaats voor een dikke laag sneeuw. Tijd genoeg om de ideeën van het hoofd te verplaatsen naar papier. Plannetjes maken, daar ben ik goed in. De uitvoering ervan… Tja, dat valt nog af te wachten.
To be continued dus. In tussentijd zijn alle tips voor een ‘beginnend groentje’ meer dan welkom! Maar eerst tijd voor sneeuwpret!
