Ken je dat, absolute stilte? Enkel het zachte geruis van de wind in de bomen en -als je geluk hebt- het klotsen van het water. Het klinkt zalig en geloof me, dat is het ook. Eens je voorbij die eerste vijf minuten bent waar je het -heel even- wat beangstigend vindt. Want geef toe, die absolute stilte, dat voelt een beetje vreemd aan.
De stilte omarmen
Je raakt al snel gewoon aan de dagdagelijkse geluiden om je heen. De radio op de achtergrond, auto’s die je voorbij hoort rijden, de kerkklok die elk uur luidt, de trein die je in de verte hoort, … Het maakt deel uit van je bestaan. Dat we eraan gewoon worden is op zich niet erg. Je er telkens aan storen zou een stuk vervelender zijn. Maar af en toe de stilte durven omarmen kan ik alleen maar aanraden. Wat is er mooier dan een mooi plekje uitkiezen om te zitten en te luisteren naar de stilte van de natuur?
Wat is jouw excuus?
Mijn populairste excuses uit het verleden? Te weinig tijd, geen mooie en toegankelijke natuur in de buurt en ‘dat is toch niets voor kinderen’? Met kinderen is het een uitdaging, dat geef ik graag toe. Meestal hebben die geen zittend gat -tenzij ze naar een schermpje staren. Maar midden in de natuur lukt stil zijn vaak wel, bijvoorbeeld om de dieren te kunnen horen (of zien). Dat schattige konijntje of de sierlijke ree mag jou immers niet zien of ze snelt weer het donkere bos in. Tijd en motivatie? Het cliché ‘tijd moet je maken’ is hier écht op z’n plaats. Er is namelijk altijd wel een berg strijk die wacht of een kast die dringend opgeruimd moet worden. Onthou: het brengt dubbel en dik op. Echt waar! Dan rest je enkel nog een rustgevend ‘stilte’ plekje te vinden. Hier in Zweden zijn we rotverwend, met om elke hoek wel een bos of een meer. Toch ben ik er zeker van dat er bij jou ook wel een stukje rust te vinden is.
Mijn all-time favourite? In een kano op het water en dan even je peddels stilhouden. Je drijft langzaam verder in een heen en weer wiegend bootje. Je gedachten gaan lekker mee. Heerlijk!
De rustige Zweed
Die absolute stilte af en toe is verkwikkend, maar het hoeft niet altijd zo extreem te zijn. Zweden is in het algemeen gewoon een stiller land dan bijvoorbeeld België of Nederland. Logisch zou je denken, je hebt hier per persoon een pak meer ruimte. Dat ga ik niet ontkennen. En toch zit die rust ook ingebakken in de modale Zweed. Ik schreef eerder al over de stilte in de school van de kids. Laatst waren we op een feestje met meer kinderen dan volwassenen, waar me -ondanks die 15 kinderen van uiteenlopende leeftijd- een zalige rust opviel. Ook nu, na een roadtrip van een week met de ‘husbil’ (of de camper) door ons nieuwe thuisland, kan ik alleen maar bevestigend knikken: Zweden is het stille land.
Niet meer schreeuwen
En meteen een kanttekening: we hebben nog werk als gezin willen we helemaal ingeburgerd geraken 😉 Want ja, ik roep wel eens op de kinderen als ze in het water zitten en ik rustig aan de kant aan het lezen ben. “Niet te diep, Elias”, “Stina, pas op met de andere kinderen”, … Een beetje later zie ik een andere mama naar haar kind toe wandelen en het op een gewone manier aanspreken. Zo kan het dus ook, denk ik, terwijl ik het schaamrood op m’n wangen probeer te verbergen. Ik voel me een vervelende toerist die de oh zo belangrijke rust komt verstoren. Meteen denk ik met een grote glimlach aan de Zweedse juf die even rustig naar de kinderen toegaat in de klas om ze persoonlijk aan te spreken in plaats van vooraan te staan roepen. Dat is m’n doel 😉
Klinkt heerlijk Sara!
Ik ga hier in België ook wat minder in de verte proberen te roepen en dichtbij iets gaan zeggen tegen de kinderen. Als ik het doe merk ik ook gewoon dat dat veel efficiënter is 😊🤷🏼♀️
Hej Kim,
Het klinkt ook gewoon logischer, toch? Ik merk aan de kinderen dat als ik stiller praat, ze aandachtiger zijn. Ze zijn dat niet gewoon 😉
Maar ik betrap me toch nog vaak op ‘roepen vanop afstand’… Het is een slechte gewoonte die je moet afleren en dat vraagt dus tijd.